Πήρε την ζωή της στα χέρια της
Ο φίλος και συνάδελφος εκπαιδευτικός , θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης με προσκάλεσε , μαζί με τη σύζυγό μου, χτες Σάββατο 07.04.12, να παρακολουθήσουμε το θεατρικό του έργο « Πήρε την ζωή της στα χέρια της », στο θέατρο του πολιτιστικού συγκροτήματος ( Ο Ελληνικός Κόσμος ) πειραιώς 254.
Με εξέπληξε για πολλοστή φορά. Τούτη τη φορά όμως δεν ένιωθα ότι βάζει αλάτι στο τραύμα της ψυχής και κρατά τον θεατή σε εγρήγορση, να συλλογιέται τα προβλήματα του κόσμου και του καθένα χωριστά, αλλά μετατρέπει τη σκηνή και τους ηθοποιούς σε ένα μεγάλο καθρέπτη. Ο κάθε θεατής, που παρακολουθεί τα δρώμενα του έργου βλέπει, από την δική του την οπτική γωνιά τον εαυτόν του.
Το « Πήρε την ζωή της στα χέρια της », δεν φανερώνει μόνο μια αλήθεια , που ουσιαστικά και αντικειμενικά είναι μια και αυτή, αλλά δυο ή τρεις, όπως την βλέπει υποκειμενικά ο καθένας σκεπτόμενος από μια διαφορετική οπτική γωνιά.
Στο έργο επισημαίνεται και η ωριμότητα των θέσεων, των παραστάσεων και των βιωματικών αντιθέσεων ( η Αναστροφή της επιστροφής και η επιστροφή της αναστροφής ) όπως γράφει ο ίδιος, των συγκρούσεων της όλης πλοκής του έργου. Μια θεατής με ρώτησε φεύγοντας, άραγε πόσο χρονών είναι ο συγγραφέας Β. Κ, που έγραψε ένα τόσο ώριμο θεατρικό έργο, είναι πολύ μεγάλος στην ηλικία; Όταν της είπα το περίπου, και ότι καθόταν κοντά στο κοινό στη δεύτερη σειρά. Πιστεύω πως έπρεπε η θιασάρχης κ. Μανέ να τον καλέσει να εμφανιστεί μαζί με όλο τον θίασο στο τέλος της παράστασης, για να τον γνωρίσουν από κοντά οι θεατές και να τον χειροκροτήσουν .
Ο Βασίλης Κατισονούρης στα δικά μου μάτια είναι αυτός ο ίδιος, ο οποίος αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου μου « Σαράντα χρόνια δάσκαλος, δίδαξα πολλά μα διδάχτηκα περισσότερα Αθήνα 2011».
Ένας από τους καθηγητές που, συνέλαβε συνειδησιακά και με ανθρώπινη ευαισθησία ήταν ο καθηγητής των αγγλικών και θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης ο οποίος, είχε ως αφορμή και αφετηρία σύλληψης της ιδέας και των παραστατικών εικόνων των θεατρικών του έργων, όπως μου εξομολογήθηκε, το εσπερινό Αιγάλεω για το έργο Καλιφόρνια Νρίμιν και το 6ο εσπερινό γυμνάσιο για το ΓΑΛΑ. Όταν πληροφορήθηκα το δημιουργικό έργο του σιωπηλού και ταπεινόφρονος ύφους του συνάδελφου Βασίλη Κατσικονούρη ζήτησα από τον συμφοιτητή μου, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών π. Γεωρ. Μεταλληνού να μας καλέσει στην τηλεοπτική του εκπομπή , να μιλήσουμε για το κοινωνικό ρόλο και έργο του εσπερινού σχολείο. Έτσι, κι έγινε.
Κι όμως η υπηρεσία έμεινε απέναντί του Β. Κ απερίγραπτα μικρόψυχη και αδιάφορη. Όταν σε ευνοεί η τύχη και έχεις στο σχολείο σου ένα ταλαντούχο μαθητή ή συνάδελφο, πρέπει να καμαρώνεις και συ για την δημιουργική χαρά που αντανακλάται σε όλο το έμψυχο οικοδόμημα της σχολικής κοινότητας . Ο Βασίλης Κατσικονόυρης, όπως μου εξομολογήθηκε έγραφε τα έργα του, αργά την νύχτα, για τον λόγο αυτό προτιμούσε να υπηρετεί σε εσπερινό σχολείο. Λόγω της προϋπηρεσίας μου στην διεύθυνση και την γνωριμία μου με τους περισσότερους προϊστάμενους Διεύθυνσης και Γραφείων είχα το θάρρος να ζητήσω κάποια εξυπηρέτηση για φίλους συναδέλφους. Απευθύνθηκα στο μέλος του ΠΥΣΔΕ, που γνώριζα από τα πρώτα χρόνια της θητείας του σε σχολείο της Αθήνας, του ζήτησα να ικανοποιηθεί το αίτημα του ήδη μεγάλου και γνωστού θεατρικού συγγραφέα, που τιμά τον εκπαιδευτικό κλάδο, απερίσκεπτα, χαζά και με ύφος χιλίων καρδιναλίων μου απάντησε «Ε…. και τι έγινε … θα δούμε…» . Όταν το έργο του «ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ» παίχτηκε στην Κύπρο προσκλήθηκε επίσημα να παραστεί στην πρεμιέρα… ο διευθυντής του σχολείου του δεν του έδωσε άδεια να απουσιάσει, έστω για δυο μέρες. Βεβαίως δεν έφταιγε εδώ ο διευθυντής που δεν διαβίβασε το αίτημα στην προϊστάμενή του αρχή μόνον ή επειδή δεν ενήργησε αυτόβουλα όπως συνηθίζεται, αλλά ο ίδιος ο Βασίλης όπως του είπα, επειδή δεν πήρε μόνος του άδεια από την σημαία ή συμβιβαστικά από αμέτρητους ιατρούς. Το ίδιο συνέβη πέρσι, όταν μου ζήτησε τηλεφωνικά να έρθει στο 6ο εσπερινό σχολείο για λήψη σκηνών που γυρίζει η ΕΡΤ ως αφιέρωμα στους σύγχρονους έλληνες δημιουργούς. Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά γιατί όπως μου είπε ήθελε να τιμήσει το σχολείο εκείνο όπου έγραψε την μεγάλη του επιτυχία ΤΟ ΓΑΛΑ . Δυστυχώς κι εδώ η υπηρεσία λειτούργησε αψυχολόγητα και γραφειοκρατικά με την κωλυσιεργία της.
Το τελευταίο δραματικό έργο είναι το « Μπουφάν της Χάρλεϋ ή Πάλι καλά ». Ένας μονόλογος μιας χαροκαμένης μάνας με έναν εύζωνα σκοπό του άγνωστου στρατιώτη . Στο πρόσωπό του ενσαρκώνεται ο αδικοχαμένος νεαρός υιός της που μετά από τσακωμό με τον πατέρα του σκοτώθηκε οδηγώντας την χάρλεϋ μηχανή του. Βουβή η πλατεία από συγκίνηση. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα πνίξιμο του αναφιλητού και το ρούφηγμα του δακρίου .
Με περίμενε στην έξοδο του θεάτρου. Τον συγχάρηκα και τον ευχαρίστησα με όλη μου την ψυχή για αυτό που δημιουργεί και για την πολιτιστική του προσφορά στην σύγχρονη Ελλάδα. Με ευχαρίστησε με παράπονο λέγοντας πως πρότεινε στην υπηρεσία να προσφέρει ότι και όσα μπορεί στα πολιτιστικά θέματα, μα βρήκε κλειστά τα ώτα των υπευθύνων, ωσάν να ήταν η προσφορά του αντικείμενο παζαριού και δοσοληψίας.
Αυτός λοιπόν είναι ο Βας. Κατσικονούρης , του οποίου την ευσυνειδησία και την σεμνότητα γνώρισα στο 6ο εσπερινό σχολείο της πλατείας Βάθη . Μα την ανέκφραστη ευαισθησία και την έκδηλη ταπεινοφροσύνη του την ένιωθα ζώσα μέσα από τα θεατρικά δραματικά του έργα. Να ζήσεις φίλε και συνάδελφε Βασίλη, πάντα να πλουτίζεις τον αναίσθητο και πεζό κόσμο του σιναφιού μας με τον γλυκό πόνο της ψυχικής εγρήγορσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου